Κυριακή 14 Απριλίου 2013

Έγκλημα στα Μετέωρα και στην ευρύτερη περιοχή!

Η παιδική μου ηλικία έχει στιγματιστεί από μία φράση που έχει ειπωθεί λόγω της παιδικής αθωότητας και λόγω του "από μικρό κι από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια". Ειδικά αν είναι και τα 2. Έτσι λοιπόν, σε μια οικογενειακή εκδρομή της παιδικής μου ηλικίας στα Μετέωρα και προφανώς λόγω του παιδικού ενθουσιασμού είχα ζητήσει από τον μπαμπά μου έναν Θεό. Η αφέλεια αυτής της ερώτησης έγινε αφορμή να επαναφέρεται στη μνήμη μου πολύ συχνά μέχρι σήμερα η συγκεκριμένη απαίτηση από διάφορες διηγήσεις της οικογένειας. Ήρθε, λοιπόν η ώρα να πάω αυτοπροσώπως να πάρω αυτόν τον Θεό. 

Λίγο καιρό πριν, είχα μόλις τελειώσει το μυθιστόρημα "Έγκλημα στα Μετέωρα" και προφανώς ήμουν σε επιφυλακή να βρω το μυστικό δωμάτιο, να πέσω πάνω στον Αμερικάνο αστυνόμο της Ιντερπολ, ή έστω να φάω donuts με τον μικρό της Καλαμπάκας. Τίποτα απ' όλα αυτά δεν έγινε, όχι για κανέναν άλλον λόγο, αλλά γιατί το μοναστήρι της Αγίας Τριάδας ήταν κλειστό. Επιφυλάσσομαι για την επόμενη φορά και θα έχω μαζί και donuts Νάνου. 


Ας πάρουμε το ταξίδι από την αρχή όμως. Πρώτη στάση λίμνη Πλαστήρα. Μονή Κορώνας, πλαζ Λαμπερού και φράγμα. Δε ξέρω αν οι προσδοκίες μου για τη λίμνη ήταν πολύ μεγαλύτερες και δεν ενθουσιάστηκα, δεν ξέρω αν όντως η λίμνη Δόξα είναι ομορφότερη, δε ξέρω αν έφταιγε η εποχή -σίγουρα κάτι από όλα αυτά, αλλά ναι, δεν ενθουσιάστηκα. Χρειάζεται περισσότερο χρόνο και εξερεύνηση είναι η πρώτη μου δικαιολογία. Και θα τον έχει. Δε ξέρω πότε, αλλά θα τον έχει. 


Η επόμενη μέρα ήταν αφιερωμένη στα Μετέωρα. Και ακόμα κι αν δεν είσαι αυτό που λέμε "άτομο της Εκκλησίας" δε μπορείς παρά να μείνεις έκθαμβος από αυτό που βλέπεις. Και να εύχεσαι να ήξερες κάτι από αναρρίχηση. Επισκεφθήκαμε μόνο 2 από τα μοναστήρια, αυτό του Αγίου Στεφάνου και του Βαρλαάμ, και αφήσαμε ανοιχτή υπόσχεση για τα υπόλοιπα. 


Επόμενη στάση τα Τρίκαλα. Όπως λέει και μια φίλη, τι όμορφες που είναι οι πόλεις που έχουν έντονο το στοιχείο του νερού. Ας μην είναι θάλασσα, ας είναι ποτάμι. Και τα Τρίκαλα είναι μία από αυτές. Ειδικά, με τα αποκριάτικα γαϊτανάκια της, τα πιτσιρίκια υπερήρωες και πριγκιπέσες κάνουν την πόλη ακόμα πιο όμορφη.


Στη συνέχεια έχουμε δύο χωριά συνώνυμα του νεοπλουτισμού και της και καλά αριστοκρατίας και καλής ζωής. Ελάτη και Περτούλι. Και ακριβώς το παραπάνω θέμα έχουν εκμεταλλευτεί οι κάτοικοι και νομίζεις πώς είσαι στην Ελβετία, αλλά μόνο στο θέμα των τιμών. Γιατί σε όλα τα άλλα, δε σε αφήνει να ξεχαστείς η χώρα. Για να μην είμαι άδικη όμως, πηγαίντε Ελάτη, κάντε τη βόλτα σας στα  πλακόστρωτα δρομάκια, θαυμάζοντας τα χιονισμένα βουνά γύρω σας, αλλά ΜΗ φάτε πουθενά. Ίσως έτσι καταλάβουν.

Για να μπω στο τελευταίο κομμάτι της εκδρομής, πρέπει να αναφέρω κάτι σημαντικό. Καθαρά Δευτέρα. Και αυτήν την χρονιά αποφασίσαμε να δούμε τα έθιμα του Τυρνάβου. Αυτά τα χυδαία για πολλούς, αλλά έθιμα, του Τυρνάβου. Αν και μας τη χάλασε λίγο ο καιρός, πήραμε μια γεύση, είδαμε περί τίνος πρόκειται, περάσαμε καλά, μέχρι εκεί. Δεν είναι κάτι που θα επιδιώξουμε να δούμε και του χρόνου ολοκληρωμένο. Άλλωστε, τσίπουρο Τυρνάβου βρίσκεις και αλλού. 

Σημαντική σημείωση-επίλογος. Αυτό που θα μου μείνει αξέχαστο από αυτήν την εκδρομή είναι ένας άνθρωπος. Ένας άνθρωπος που ξέρει να ζει. Παρ'όλο τα χρόνια του και τα προβλήματα, ξέρει να ζει και να περνάει καλά. Και αυτός ο άνθρωπος πρέπει να γίνει παράδειγμα για όλους μας. Ένα παράδειγμα που να μας θυμίζει ότι δε πρέπει ποτέ να το βάζουμε κάτω. Σε ευχαριστώ.