Χριστούγεννα με τον Δράκουλα στα Καρπάθια.

Μόλις μπήκε Φλεβάρης (καλό μήνα!) κι εγώ ακόμα γράφω για τα Χριστούγεννα. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι ήταν το συγκλονιστικότερο ταξίδι που έχω πάει και το θυμάμαι ακόμα. Θα μπορούσε. Αλλά, δεν είναι ακριβώς έτσι. Για άλλη μια φορά θα κατηγορήσω αυτήν την άτιμη την έλλειψη χρόνου και όλα αυτά που έχουν πέσει μαζεμένα και προσπαθείς να ανταπεξέλθεις σε όλα σωστά. 

Χριστούγεννα στα Καρπάθια. Πάμε λοιπόν. 

Ένα ταξίδι που άργησε ένα χρόνο. Και φυσικά δε γινόταν να μπει στον πάγο και δεύτερο. Οπότε μπήκαμε στο λεωφορείο και ξεκινήσαμε. Πολλές ώρες ταξίδι, αλλά ευτυχώς η παρέα καλή για να βγει άνετα. Ένα γρήγορο πέρασμα από Βουλγαρία, ίσα για να πάρουμε μυρωδιά και συνεχίζουμε για τη συνάντησή μας με τον Κόμη. 

Σιναϊα, Μπραν, Μπρασόβ. Ίσως οι ωραιότερες πόλεις της Ρουμανίας. Ναι, και το Παρίσι των Βαλκανίων ωραίο ήταν με τα επιβλητικά του κτίρια και το μεγάλο πάρκο, αλλά για έναν άνθρωπο που έχει ζήσει στο αληθινό Παρίσι όταν ακούει τέτοιες συγκρίσεις νιώθει την υπερβολή να του χτυπάει καμπανάκι. Όχι τόσο χιονισμένα όσο θα θέλαμε, αλλά με μια υπέροχη λιακάδα που σου επιτρέπει να περπατήσεις και να γνωρίσεις καλύτερα τον τόπο που έχεις μπροστά σου. Μια εποχή που τα τα απαραίτητα φωτάκια και στολισμοί της εποχής κρύβουν λίγο την πραγματική κατάσταση της χώρας. Είναι εκεί, όμως. 

Αμοργός και Αμαρτία. (και λίγο Κουφονήσι!)

Είναι μερικά νησιά, ή μάλλον μερικοί τόποι για να μιλήσουμε γενικά, που στο μυαλό σου αντιστοιχούν με τον έρωτα, ακόμα κι αν δεν έχεις πάει ποτέ. Ξέρεις ότι την πρώτη φορά που θα πας, θα κολλήσεις. Έτσι ακριβώς ένιωθα κι εγώ για την Αμοργό. Και έτσι έγινε κιόλας. Από τον πρώτο ελληνικό καφέ που ήπιαμε στο λιμάνι των Καταπόλων στις 6 το πρωί που έφτασε το πλοίο, μέχρι και την τελευταία τυρόπιτα μετά από τον ωραιότερο ύπνο στην παραλία της Αιγιάλης πριν αναχωρήσουμε, ένιωθα κάθε στιγμή ερωτευμένη με το νησί.

Η παραλία του Μούρου, της Αγίας Άννας, της Καλοταρίτισσας, της Λεβρωσού και της Ψιλής Άμμου, η ανατολή και η κόκκινη θάλασσα από το ξωκλήσι του Σταυρού, το πανηγύρι της Αγίας Παρασκευής και η γιορτή της ψημένης, οι πεζοπορίες σε όλο το νησί, η σοκολατόπιτα, οι μουσικές, τα χωριά Θολάρια και Λαγκάδα και όλα τα υπόλοιπα που άφησα πίσω με την υπόσχεση να τα μάθω καλύτερα στην επόμενη επίσκεψη.

Θα τα πούμε ξανά σύντομα λοιπόν, αγαπημένο μου νησί!

Και για να μην αφήσω αδικημένο το Κουφονήσι, παρόλο που η απόδραση ήταν ιδιαίτερα σύντομη, κατάλαβα ακριβώς τι εννοεί η από κάτω φωτογραφία και περιλαμβάνει ολόκληρη τη φιλοσοφία του νησιού.

Τουρισμός στα Σκόπια.

Ο τίτλος σε πολλούς φάνηκε αστείος. Αυτός όμως είναι και ο λόγος που η φύση και το πράσινο της περιοχής είναι τόσο παρθένο, ανέγγιχτο από τους πολλούς ανθρώπους. Όχι, προφανώς και δε θα συγκρίνω τα Σκόπια με κλασσικούς ευρωπαϊκούς προορισμούς, ούτε καν με τους υπόλοιπους Βαλκανικούς, αλλά μία ρομαντική βόλτα στη λίμνη Οχρίδας, μία μπύρα σε μπαράκι πάνω στον ποταμό της  Στρούγκας και πολλά γέλια πίνοντας ελληνικό/τούρκικο καφέ πάνω σε μια πλεούμενη εξέδρα, νομίζοντας ότι από στιγμή σε στιγμή θα κολυμπάτε, είναι αρκετά για να ερωτευτείς και πάλι τον αγαπημένο σου.

Έγκλημα στα Μετέωρα και στην ευρύτερη περιοχή!

Η παιδική μου ηλικία έχει στιγματιστεί από μία φράση που έχει ειπωθεί λόγω της παιδικής αθωότητας και λόγω του "από μικρό κι από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια". Ειδικά αν είναι και τα 2. Έτσι λοιπόν, σε μια οικογενειακή εκδρομή της παιδικής μου ηλικίας στα Μετέωρα και προφανώς λόγω του παιδικού ενθουσιασμού είχα ζητήσει από τον μπαμπά μου έναν Θεό. Η αφέλεια αυτής της ερώτησης έγινε αφορμή να επαναφέρεται στη μνήμη μου πολύ συχνά μέχρι σήμερα η συγκεκριμένη απαίτηση από διάφορες διηγήσεις της οικογένειας. Ήρθε, λοιπόν η ώρα να πάω αυτοπροσώπως να πάρω αυτόν τον Θεό. 

Λίγο καιρό πριν, είχα μόλις τελειώσει το μυθιστόρημα "Έγκλημα στα Μετέωρα" και προφανώς ήμουν σε επιφυλακή να βρω το μυστικό δωμάτιο, να πέσω πάνω στον Αμερικάνο αστυνόμο της Ιντερπολ, ή έστω να φάω donuts με τον μικρό της Καλαμπάκας. Τίποτα απ' όλα αυτά δεν έγινε, όχι για κανέναν άλλον λόγο, αλλά γιατί το μοναστήρι της Αγίας Τριάδας ήταν κλειστό. Επιφυλάσσομαι για την επόμενη φορά και θα έχω μαζί και donuts Νάνου. 

Ας πάρουμε το ταξίδι από την αρχή όμως. Πρώτη στάση λίμνη Πλαστήρα. Μονή Κορώνας, πλαζ Λαμπερού και φράγμα. Δε ξέρω αν οι προσδοκίες μου για τη λίμνη ήταν πολύ μεγαλύτερες και δεν ενθουσιάστηκα, δεν ξέρω αν όντως η λίμνη Δόξα είναι ομορφότερη, δε ξέρω αν έφταιγε η εποχή -σίγουρα κάτι από όλα αυτά, αλλά ναι, δεν ενθουσιάστηκα. Χρειάζεται περισσότερο χρόνο και εξερεύνηση είναι η πρώτη μου δικαιολογία. Και θα τον έχει. Δε ξέρω πότε, αλλά θα τον έχει. 

Η επόμενη μέρα ήταν αφιερωμένη στα Μετέωρα. Και ακόμα κι αν δεν είσαι αυτό που λέμε "άτομο της Εκκλησίας" δε μπορείς παρά να μείνεις έκθαμβος από αυτό που βλέπεις. Και να εύχεσαι να ήξερες κάτι από αναρρίχηση. Επισκεφθήκαμε μόνο 2 από τα μοναστήρια, αυτό του Αγίου Στεφάνου και του Βαρλαάμ, και αφήσαμε ανοιχτή υπόσχεση για τα υπόλοιπα. 

Επόμενη στάση τα Τρίκαλα. Όπως λέει και μια φίλη, τι όμορφες που είναι οι πόλεις που έχουν έντονο το στοιχείο του νερού. Ας μην είναι θάλασσα, ας είναι ποτάμι. Και τα Τρίκαλα είναι μία από αυτές. Ειδικά, με τα αποκριάτικα γαϊτανάκια της, τα πιτσιρίκια υπερήρωες και πριγκιπέσες κάνουν την πόλη ακόμα πιο όμορφη.

Στη συνέχεια έχουμε δύο χωριά συνώνυμα του νεοπλουτισμού και της και καλά αριστοκρατίας και καλής ζωής. Ελάτη και Περτούλι. Και ακριβώς το παραπάνω θέμα έχουν εκμεταλλευτεί οι κάτοικοι και νομίζεις πώς είσαι στην Ελβετία, αλλά μόνο στο θέμα των τιμών. Γιατί σε όλα τα άλλα, δε σε αφήνει να ξεχαστείς η χώρα. Για να μην είμαι άδικη όμως, πηγαίντε Ελάτη, κάντε τη βόλτα σας στα  πλακόστρωτα δρομάκια, θαυμάζοντας τα χιονισμένα βουνά γύρω σας, αλλά ΜΗ φάτε πουθενά. Ίσως έτσι καταλάβουν.

Για να μπω στο τελευταίο κομμάτι της εκδρομής, πρέπει να αναφέρω κάτι σημαντικό. Καθαρά Δευτέρα. Και αυτήν την χρονιά αποφασίσαμε να δούμε τα έθιμα του Τυρνάβου. Αυτά τα χυδαία για πολλούς, αλλά έθιμα, του Τυρνάβου. Αν και μας τη χάλασε λίγο ο καιρός, πήραμε μια γεύση, είδαμε περί τίνος πρόκειται, περάσαμε καλά, μέχρι εκεί. Δεν είναι κάτι που θα επιδιώξουμε να δούμε και του χρόνου ολοκληρωμένο. Άλλωστε, τσίπουρο Τυρνάβου βρίσκεις και αλλού. 

Σημαντική σημείωση-επίλογος. Αυτό που θα μου μείνει αξέχαστο από αυτήν την εκδρομή είναι ένας άνθρωπος. Ένας άνθρωπος που ξέρει να ζει. Παρ'όλο τα χρόνια του και τα προβλήματα, ξέρει να ζει και να περνάει καλά. Και αυτός ο άνθρωπος πρέπει να γίνει παράδειγμα για όλους μας. Ένα παράδειγμα που να μας θυμίζει ότι δε πρέπει ποτέ να το βάζουμε κάτω. Σε ευχαριστώ. 

Καταρράκτες Δρυμώνα - Ξηρόν Όρος

Πρώτες μέρες της άνοιξης και αποφασίσαμε να τη χαρούμε σε ένα μέρος που το θέλαμε καιρό. Καταρράκτες Δρυμώνα στη βόρεια πλευρά της Εύβοιας και ανάβαση - πεζοπορία στην κορυφή του Ξηρού Όρους.

Έχοντας εξερευνήσει το μέρος διαδικτυακά και όντας γνωστή η αδυναμία μου στους καταρράκτες ήμουν έκανε το δύσκολο πρωινό ξύπνημα της Κυριακής παιχνιδάκι.

Φτάνοντας στον προορισμό μας, οι προσδοκίες μου δε διαψεύστηκαν καθόλου. Πρώτη στάση για να μαζέψουμε την απαραίτητη ενέργεια και εφόδια για την πεζοπορία που θα ακολουθούσε ήταν φυσικά οι καταρράκτες. Ένα μαγευτικό κρυμμένο μέρος μέσα στο δάσος, όπου μπορείς να κάθεσαι με τις ώρες να χαζεύεις και να ηρεμείς. Με καλά διατηρημένο μονοπατάκι μπορείς να βρεθείς σε διάφορα σημεία του καταρράκτη και να τον θαυμάσεις από διαφορετικές οπτικές γωνίες.

Στη συνέχεια πίσω στο σημείο που ξεκινήσαμε για να αρχίσουμε να ανεβαίνουμε ψηλά. Το βουνό χαμηλό και η διαδρομή τελικά αποδείχτηκε εύκολη, αυτό όμως δε σημαίνει ότι δεν ακολουθήσαμε μια πανέμορφη διαδρομή μέσα στο πράσινο και ότι δεν απολαύσαμε υπέροχη θέα από την κορυφή. Θέα που έφτανε μέχρι τα νησιά των Σποράδων αλλά και το χιονισμένο ακόμα Πήλιο.

Συνολικά, ήταν ό,τι ακριβώς χρειάζεσαι την Κυριακή σου για να μαζέψεις το απαραίτητο οξυγόνο, να ξεσκουριάσεις και να πάρεις ενέργεια για την εβδομάδα και τις δουλειές της πρωτεύουσας.